Nasza Polonia

[pieter]

Dymisja Minister od Integracji Vogelaar

2008.11.16 Nasza Polonia

Dymisja Holenderskiej minister do spraw integracji Elli Vogelaar nie jest dla każdego jednoznaczna ani łatwo zrozumiała. Oficjalnie zabrakło zaufania po obu stronach a przez to i platformy do dalszej pracy minister, mimo jej pracowitości i zapału.

Nie podano żadnych konkretów. Sama minister wyraziła zdziwienie dymisją i wytknęła swojej partii i rządowi brak wyraźnej koncepcji integracji. Wywołana wypowiedziami Vogelaar, lekka irytacja wicepremiera i kolegi partyjnego Woutera Bosa stopniała, kiedy dzień po dymisji poprzednia minister integracji Rita Verdonk oraz skrajnie prawicy polityk Geert Wilders zaczęli tryumfująco wiwatować. Bos w odpowiedzi zaczął podkreślać wielkie zasługi i pracowitość Vogelaar i ubolewać nad tą niefortunną sytuacją, że zabrakło "chemii" na dalszą współpracę. Pozostaje pytanie dlaczego minister Vogelaar się nie sprawdziła. W 40 tak zwanych "trudnych osiedlach" zaczęła powoli zyskiwać zaufanie mieszkańców, organizacji społecznych i korporacji mieszkaniowych dla jej planów poprawy osiedli.

Wygląda na to, że największa rozbieżność między minister Vogelaar a resztą rządu dotyczy wymagań polityki integracyjnej: począwszy od wprowadzenia osobnego rejestru potencjalnie kryminalnych młodych Antylijczyków po ostre kary dla band młodych Marokańczyków. Vogelaar apelowała o ostrożność w konfrontacji, podczas gdy rząd wydaje się mniej chcieć takiej ostrożności. Jej socjaldemokratyczny następca Eberhard van der Laan jest bardziej "prawicowym" menadżerem, który sam siebie określa jako "normalnego obywatela przypadkowo wplątanego w politykę". Ma za sobą jednak dość duże doświadczenie w Amsterdamie i gdzie indziej w roli doradcy w sprawach renowacji podupadłych osiedli.

Co to wszystko może oznaczać dla Polaków? Chyba niewiele. Ostrość polityki integracyjnej będzie dotyczyła przede wszystkim kryminalności, rozbieżności między prawem niektórych krajów muzułmańskich a prawem holenderskim oraz dialogu z islamem. Natomiast ton wypowiedzi o Polakach złagodniał. Politycy nie mówią już zbyt wiele o pijaństwie czy hałasowaniu, ale prześcigają się w podkreślaniu potrzeby ucywilizowania biur pośrednictwa pracy i znajdywania porządnych mieszkań dla potrzebnych im pracowników. Przy obecnym kryzysie banków i rynku pojawiają się w Hadze szepty o wprowadzeniu obowiązku rejestracji biur pośrednictwa pracy, na co czekamy od ponad trzech lat.


Jan Minkiewicz

[pieter]

www.naszapolonia.com/

Another article by Jan Minkiewicz, a Dutch Pole!

50-ta Nagroda Erazma - laureat holenderski

2008.11.09 Nasza Polonia

Filozof i humanista Erazm z Rotterdamu propagował w 15-ym wieku tolerancję, brak dogmatyzmu i kosmopolityzm. Nie powinno więc dziwić, że po drugiej Wojnie Światowej właśnie on zainspirował grupkę Holendrów z księciem Bernhardem na czele, do ustanowienia prestiżowej nagrody Europejskiej.

Punktem wyjściowym była chęć uzupełnienia luki w nagrodzie Nobla, pozbawionej działu kultury i nauk społecznych. W 1958 r. na uroczystości w Mediolanie wręczono pierwszą nagrodę im. Erazma, przyznaną narodowi austriackiemu za odważny wkład w budowanie nowej Europy. 100.000 Guldenów miało pójść na cele edukacyjne.

Od początku uważa się ten pierwszy wybór całego narodu za zbyt pochopny. W następnych latach przyznawano więc nagrodę jednostkom, takim jak wybitni Europejczycy Robert Schumann i Carl Jaspers. Wyznaczyło to jeszcze jeden kierunek nagrodzie Erazma, mianowicie honorowania polityków na rzecz integracji Europy. Laureaci Jean Monet i Jacques Delors są tego przykładami.

Ale już w 1965 zarząd Fundacji Erazma skreślił kryterium działania na rzecz integracji ze statutu. Nagroda miała być dawana prominentom z dziedziny kultury i nauk społecznych z wkładem w otwartą i tolerancyjną kulturę europejską. Wśród laureatów widzimy więc między innymi rzeźbiarza Rogera Moore, dyrygenta Nicolausa Harnoncourt, aktora Charley Chaplina, filozofa Raymonda Arona, dysydenta i pisarza Vaclava Havla, a z Polaków filozofa Leszka Kołakowskiego (1983 r.) oraz historyka i publicystę Adama Michnika (2001 r.).

Po śmierci księcia Bernharda patronat nad fundacją i nagrodą Erazma przejął jego wnuk, książę-elekt Willem-Alexander. Z okazji 50-lecia nagrody zorganizowano w piątek 7-go listopada uroczystość w kościele Św. Laurentego w Rotterdamie, przed którym stoi brązowy pomnik Erazma.

Tegorocznym laureatem został Ian Buruma, holenderski autor, krytyk i dziennikarz, będący sam w sobie kwintesencją kosmopolityzmu, z dziadkiem Żydem z Krakowa, ojcem Holendrem i matką Angielką, karierą filmowo-dziennikarską w Japonii a obecnie humanistyczno-filozoficzną w Nowym Jorku, gdzie regularnie pisze do New York Review of Books.

Oprócz księcia-elekta obecna była jego małżonka Maxima oraz jego matka, królowa Beatrycze. Wśród specjalnych gości znalazł się były laureat Adam Michnik, który miał okazję spotkać się z różnymi przyjaciółmi.


Jan MInkiewicz

[pieter]

INTERVIEW: Polish film director Joanna Pieciukiewicz on the film ”A General’s Honour” / INTERVIEW: Regisseur Joanna Pieciukiewicz over de film „Honor generała” (De eer van een generaal) - 18.09.2008

”The Poles have rediscovered Holland”/ “De Polen hebben Nederland opnieuw ontdekt”


INTERVIEW: With the film director Joanna Pieciukiewicz about the film ”A General’s Honour” on general Sosabowski
Conducted by Małgorzata Bos-Karczewska, the Polonia.NL portal editor-in-chief


Unlike General Maczek, General Sosabowski was completely forgotten in Poland. How did you find General Sosabowski’s tracks? Why did you make a film about him?

What I knew about Sosabowski was a kind of common knowledge. He was a general, fought at Arnhem, was the hero of the film ”A bridge too far”. His part was played by Gene Hackman. And he had stayed in London. When I was surfing the Net I saw a letter written by the General’s relative, Mr. Wiesław. He happened to live in Szczecin and he told me everybody in Holland knew about the General’s fate.

I knew the story of generals Maczek and Sosabowski, but now I know it much more better. I wanted to make a film about these two Poles. I changed my plans one year ago after you had invited me to come to Driel to celebrate the Day of Poland. Then I met Geertjan Lassche (the author of the Dutch film ”The Forgotten Heroes of the Battle of Arnhem”), Arno Baltussen (The President of the Driel-Poland Foundation, a cousin of Cora Baltussen) and Eric van Tilbeurgh (an enthusiast of the story of 1 SBS and its commander). It was you who told me the story of Cora Baltussen. Those days in Holland were very emotional. I was really ashamed that I and most of the Poles didn’t know about what had happened in Holland. Then I thought it was impossible to make just one film about two generals.

What message do you want to pass to today’s Poland by means of this film?

This story proves there is something in the world we often put in doubt, I mean, justice. There is always a group of people, there is always somebody who makes them do something to fight for justice. We see it in the “General’s Honour “: Cora Baltussen, the young journalist, the Dutch enthusiast, and, on the other side, the old Tony Hibbert (the Chief of Staff of the British Airborne Corps), who could be enjoying life in his residence, but he fights for he Poles’ honour.

How did people react after the film had been premiered in Poland in June this year?

I got many emails and phone calls. In Szczecin, where I live, people stop me in the street. They cry and tell me it’s a shame they didn’t know anything about it. They are delighted with what the Dutch are doing.

Many people told me that even though the story is really sad, there is something positive or magic about it. Somebody’s written to me he wanted to transfer the story into his life. Other person’s regained faith in justice.

The Poles have rediscovered Holland. After you watch the film you won’t tell me the Dutch are cold and calculating. On the contrary, they are passionate, emotional, decent and just. The Poles were surprised that in Driel, the Dutch had been paying homage to Polish soldiers for 64 years at the Polish Square.

What was the greatest challenge when you were making the film?

The General’s family live all over Europe. I made shots in Holland, Portugal and Great Britain. I think the most difficult thing to do was to choose among the shots that had been recorded and to reject a lot of interesting statements. I was also under the pressure of great expectations of the people who were involved in the production. Doesn’t matter. I made friends with so many people who were raising my spirits and motivating me that I was working with pleasure.

You come to Holland to The Hague and Driel where two special shows of the film will be on. What reactions do you expect in Holland?

I hope the Dutch will understand my intentions and my Polish point of view. By making the film I wanted to pay homage to General Sosabowski and his soldiers and to thank the Dutch for the respect to the forgotten heroes they showed when the Poles could not do it and, afterwards, when the whole story was wiped off our memory. My nation was touched by the illness of ”memory” after 1945 and in many cases it was incurable. The Dutch strove for many years for that we could be proud of our history. Many people in Poland asked me to take our gratitude to Holland.

Thank you very much.

nl.youtube.com/watch?v=9a9t95lGJJw
nl.youtube.com/watch?v=4Gls47FozfQ